اخیرا مفهوم کشاورزی احیاکننده بسیار مورد توجه واقع شده است. شرکت های تولیدی مواد غذایی، کشاورزان را برای انجام کشاورزی احیاکننده تشویق می کنند که می تواند راه حلی برای اجتناب از ایجاد صدمات زیست محیطی و اجتماعی باشد.
طرفداران کشاورزی احیاکننده این ادعا را دارند که غنی سازی کربن و کاهش کربن اتمسفری باعث کاهش تغییرات اقلیمی و هوایی می شوند. برخی دیگر ادعا می کنند که درصورت استفاده گسترده از کشاورزی احیاکننده میتوانند کربن اتمسفری را به زمان پیش از صنعتی شدن جهان بازگردانند و حتی تغییرات آب و هوایی را به طور کل تغییر دهند. برخی نیز استفاده از کشاورزی احیاکننده را برای جلوگیری از فاجعه جهانی تغییر آب و هوا ضروری میدانند.
تعاریف و توصیف های متعددی برای کشاورزی احیاکننده ارائه شده است. اهداف اصلی آن در رابطه با بازسازی خاک است. طرفداران این نوع کشاورزی لیستی از کارهایی که باعث ارتقای ذخیره کربن خاک گردیده و سلامت خاک را تضمین می نماید ارائه می دهند. بسیاری از این شیوه ها سالها مورد مطالعه قرار گرفته اند و مزایای آن ها تایید شده اند. طرفداران کشاورزی احیاکننده آن را به عناون یک سیستم کل نگر توصیف می کنند که برای دستیابی به نتایج مطلوب باید همه اجزا با هم هماهنگ باشند. مولفه ها و یا شیوه های آن نیز اغلب براساس سیستم های خاصی ارتقا یافته است.
در حالیکه در میان تعاریف ارائه شده تفاوت های جزئی وجود دارد اما می توان اینگونه گفت که کشاورزی احیاکننده حول محور اصول مشترک زیر میگردد:
محدودکردن خاک ورزی: خاک ورزی جمعیت میکروبی خاک را از بین می برد و تنوع زیستی آن را کم می کند. با حذف خاک ورزی، بیولوژی خاک بهبود می یابد و منجر به تجمع کربن در خاک می شود. حذف خاک ورزی سبب محافظت خاک از فرسایش می شود، رطوبت خاک را حفظ می کند.
حفظ پوشش خاک: پوشش خاک از نابودی خاک سطحی جلوگیری می کند. محصولات پوششی جز اصلی کشاورزی احیاکننده هستند. گیاهان پوششی مواد مغذی استفاده نشده را از بین می برند، ارگانیسم های خاک را تحریک کرده و باعث تولید کربن می شوند. گیاهان پوششی مانند حبوبات می توانند نیتروژن اتمسفر را در خاک تثبیت کنند. استفاده از چندگونه گیاهی بعنوان پوشش، تاثیر بیشتر و بهتری دارند. امروزه افزایش تنوع و تناوب زراعی در کشاورزی احیاکننده مورد توجه قرار گرفته است، تک کشتی و عدم وجود تناوب با این نوع کشاورزی ناسازگار است. استفاده از کودهای دامی، کمپوست و تلقیحات میکروبی همه از اهداف کشاورزی احیاکننده هستند.
چرای دام و حیوانات به صورت چرخشی کلیدی برای بهره وری بلند مدت است.
کودهای مصنوعی و آفت کش ها نیز در این نوع کشاورزی باید حذف شوند چرا که باعث از بین رفتن جمعیت میکروبی خاک می شوند. جمعیت میکروبی خاک باعث آزاد شدن مواد مغذی موجود در خاک می شوند که نیاز به فراورده های شیمیایی را کاهش میدهد و درنتیجه هزینه های تولید کمتر می شود و سود بیشتری به دست می آید.سلامت خاک، افزایش کربن، افزایش تنوع و … از ویژگی های کشاورزی احیاکننده هستند. همه اینها باعث افزایش ظرفیت نگهداری آب، نفوذ آب بیشتر، حاصلخیزی بهتر، کاهش رواناب و فرسایش، کیفیت آب و هوا، مقاومت گیاه، رشد ریشه و بهبود خاک میشود.
ترجمه: نرگس اسدیان